Էնն Սեքսթըն | Anne Sexton

(1928-1974թթ. ԱՄՆ)


Սիլվիայի մահը
Սիլվիա Փլաթի համար

Օ, Սիլվիա, Սիլվիա,
մեռած արկղի հետ՝ մեջը քար ու գդալ
երկու երեխայի՝ երկնաքար երկու
թափառումդ կորցրած խաղասենյակում պուճուր,
բերանդ՝ թղթի մեջ,
գերաններին տանիքի, համր աղոթքում

(Սիլվիա, Սիլվիա
Ու՞ր գնացիր
կարտոֆիլի բերքատվության
ու մեղուներին ճիշտ պահելու մասին
Դևոնշիրից գրած 
այն նամակից հետո)

ինչի՞ն հենվեցիր
չէ, ո՞նց գնացիր, պառկեցիր ներսում :
Գող...
դու ո՞նց մտար ներս,
մտար մենակով
մահվան մեջ, ում ես սպասել էի այնքան, այնքան երկար ու շատ
մահը, ասացինք մենք, որն օգնեց մեզ հասունանալ,
մի բան, որ կրեցինք մեր նիհարիկ կրծքին
մի բան, որի մասին ամեն անգամ խոսում էինք շատ երկար,
երբ Բոսթոնում իջնելուց պատվիրում էինք երեքական ամենաչոր մարտինին
մահը, որ խոսում էր բժիշկներից, բուժումներից,
մահը, որ խոսում էր տեսարաններ սարքող հարսի պես,
մահը, ում կենացն էլ խմեցինք՝ 
իմանալով պատճառներն ու գործելաոճը հանգիստ:

(Բոսթընում
մեռյալները
գնում-գալիս էին տաքսիով,
այո, կրկին մահը,
որ գնում էր տուն
մեր տղայի հետ:)

Օ Սիլվիա, ես հիշում եմ քնկոտ թմբկահարին,
որ խփում էր մեր աչքի տակ մի հին պատմություն,
ինչքան էինք ուզում, որ թողնի ու գնա
ինչպես մի սադիստ կամ Նյու Յորքյան մի մոգ՝
անելու իր գործը,
անհրաժեշտաբար, ինչպես լուսամուտը պատի մեջ կամ նկուղում,
ու այդ պահից սկսած նա սպասեց
մեր սրտների տակ, բաժակների դարակում,
ու ես տեսնում եմ հիմա, թե ոնց ենք պահում նրան հոգապահուստի նման,
տարին տարվա վրա, ծեր ինքնասպանների պես,
ու ես գիտեմ՝ լուրերից քո մահվան
անճաշակության, աղի համ է գալիս:

(ու ինձ, 

ինձ նույնպես:
Ու հիմա, Սիլվիա,
դու նորից,
մահվան հետ ես նորից,
որ գնում է տուն
մեր տղայի հետ:)

Ու ես միայն ասում եմ,
տարածելով ձեռքերս այս քարերի մեջ,
ի՞նչ էր քո մահը,
եթե ոչ հնություն
կամ խլուրդ, որ ընկավ
քո տողերի միջից:

(Օ, ընկեր,
մինչ չարագույժ է լուսինն ու
արքաները մինչ գնան,
և թագուհիներն էլ խելքները թռցնեն
թռչող այս գինետունը պետք է որ երգի:)
Օ նիհարիկ մայր,
դու էլ:
Օ ծիծաղելի իշխանուհի:
Օ շեկլիկի մեկը

անգլերենից թարգմանեց հասմիկ սիմոնյանը






Sylvia's Death
for Sylvia Plath 

O Sylvia, Sylvia,
with a dead box of stones and spoons,
with two children, two meteors
wandering loose in a tiny playroom,
with your mouth into the sheet,
into the roofbeam, into the dumb prayer, 


(Sylvia, Sylvia
where did you go
after you wrote me
from Devonshire
about rasing potatoes
and keeping bees?) 


what did you stand by,
just how did you lie down into?
Thief --
how did you crawl into,
crawl down alone
into the death I wanted so badly and for so long,
the death we said we both outgrew,
the one we wore on our skinny breasts,
the one we talked of so often each time
we downed three extra dry martinis in Boston,
the death that talked of analysts and cures,
the death that talked like brides with plots,
the death we drank to,
the motives and the quiet deed? 


(In Boston
the dying
ride in cabs,
yes death again,
that ride home
with our boy.) 


O Sylvia, I remember the sleepy drummer
who beat on our eyes with an old story,
how we wanted to let him come
like a sadist or a New York fairy
to do his job,
a necessity, a window in a wall or a crib,
and since that time he waited
under our heart, our cupboard,
and I see now that we store him up
year after year, old suicides
and I know at the news of your death
a terrible taste for it, like salt, 


(And me,
me too.
And now, Sylvia,
you again
with death again,
that ride home
with our boy.) 


And I say only
with my arms stretched out into that stone place,
what is your death
but an old belonging,
a mole that fell out
of one of your poems? 


(O friend,
while the moon's bad,
and the king's gone,
and the queen's at her wit's end
the bar fly ought to sing!) 


O tiny mother,
you too!
O funny duchess!
O blonde thing!



տեսնել այլ հրապարակումներ Էնն Սեքսթընից

No comments:

Post a Comment